پیر شدن چگونه اتفاق می افتد ؟
گروهی از محققان مرکز ملی تحقیقان سرطان اسپانیا اقدام به انتشار یک مقاله کرده اند که طول عمر را در پستانداران در یک سطح ملکولی به اندازه تلومرها به عنوان پایانه فیزیکی کروموزم‌های خطی که دربرگیرنده کدهای تکراری DNA هستند، نسبت داده اند.
ماریا بلاسکو رئیس این گروه تحقیقاتی اظهار داشت: ما سرعت پیر شدن را بررسی می کنیم چرا که پیر شدن ارگانیسمها عامل ریسک اصلی برای بسیاری از انواع بیمارها از جمله سرطان است. موشهایی که تلومرهایشان سریعتر کوتاه شود به طور متوسط 30 درصد کوتاه تر عمل می کنند و زودتر پیر شده و سرطان می گیرند. این امر به ما نشانه ای درباره سرعت پیرشدن می دهد.
این پژوهش که در نسخه آنلاین مجله گزارشهای سلول منتشر شده درهای تحقیقات آینده درباره چگونگی پیر شدن سلولها و احتمالا تعیین طول عمر برای یک اورگانیسم خاص را باز می کند.
رابرت مرشاند 100 ساله که 51 کیلوگرم وزن دارد، در زمان جوانی خود مشت زن بوده و 300 دور پیست دوچرخه سواری را درشهر لیون در مرکز فرانسه در عرض 4 ساعت و 17 دقیقه و 17 ثانیه طی کرده است که برای سن وی یک رکورد رسمی محسوب می شود.
وی می گوید : این کار را برای قهرمان بودن انجام نمی‌دهم. می‌خواهم ثابت کنم که با داشتن بیش از صد سال، هنوز می‌توان دوچرخه سواری کرد.
سرزنده بودن مرشاند توجه دانشمندان موسسه ملی تحقیقاتی اینسرم را به خود جلب کرده است. آنها هر سه ماه یک بار او را تحت آزمایش‌های مختلف قرار می ‌دهند تا راز طول عمر و سلامتی وی را کشف کنند.
وجود تلومر به عنوان سپر حفاظتی برای محافظت از ژنوم سلول یوکاریوتی اهمیت حیاتی دارد و کاهش زیاد طول تلومر منجر به از بین رفتن توانایی عملکرد این ساختار در انجام وظایف خود شده و درنهایت سلول را به سوی نابودی می‌برد.
مشاهدات متعدد نشان داده‌اند که سلولهای سوماتیک انسانی، که در سیستم شیشه(in vitro) کشت داده شده‌اند، تنها می‌توانند تعداد محدودی تقسیم را انجام دهد و پس از آن رشد آنها متوقف شده و سلولها دچار سالخوردگی می‌شوند پس از اینکه کاهش طول تلومر به حد بحرانی برسد فرکانس بالایی از نوترکیبی‌های کروموزمی مشاهده می‌شود همین امر می‌تواند عامل سالخوردگی و نهایتا نابودی سلول شود.
این اتفاق در بدن موجودات زنده (in vivo) نیز رخ می‌دهد و تحقیقات ارتباط طول عمر موجودات زنده پرسلولی و کاهش طول تلومر را نشان می‌دهند. به عنوان مثال در یک بررسی بر روی موش صحرایی مشاهده شد که کاهش طول عمر تلومر در بافتهای سوماتیک این جانور در جنس نر بیشتر (سریعتر) از جنس ماده ‌است و این مطلب با طول عمر آنها که در ماده‌ها بیش از نرها است مطابقت دارد.
همین مسئله باعث شد که بحث‌هایی در رابطه با افزایش مدت عمر بشر و حتی جاودانگی بشر مطرح شود و دانشمندان در تلاش هستند که ابتدا اینکار را با ساختن حیوانات آزمایشگاهی مثلا موشهایی با عمرهای طولانی تر از حد معمول به مرحله عمل برسانند.

چرا از دیدن عکس خودمان متنفریم
بسیاری از افراد از عکس های خود راضی نیستند یا دست کم تصور می کنند عکس هایی که از آنها گرفته شده زاویه مناسبی ندارند.
افراد در مورد صداهای ضبط شده خودشان همین عقیده را دارند.بررسی ها نشان می دهد از آن جا که صدایی که ما از خودمان می شنویم حاصل ترکیب صداهای هدایت شده توسط هوا و صدای هدایت شده به گوشمان از طریق استخوان و سینوس های سرطان است پس صدای دریافتی تا حد زیادی با صدایی که دیگران تنها از طریق هدایت هوایی می شنوند تفاوت دارد.
گفتنی است در مورد عکس پاسخ را می توان تنها در یک کلمه خلاصه کرد: آینه!
علت اینکه عکس هایمان به نظرمان عجیب اند و تصور می کنیم با خودمان شباهت کمی دارند این است که ما پیوسته برای دیدن خودمان از آینه استفاده می کنیم.
روانشناسان در جریان تحقیقی دریافتند که اشخاص همواره به عکس هایی که مطابق تصویر آینه ای هستند علاقه بیشتر دارند.
براساس پدیده ی مواجهه انحصاری اشخاص تنها بر اساس مواجهه تکراری با یک چیز ترجیحی نسبت به آن پیدا می کنند این چیز می تواند یک صدای تکراری، نقاشی تکراری و یا کلمات تکراری باشد.
گزارش ها نشان می دهد حس بدی که شما بعد از دیدن تصاویر غیر آینه ای تان پیدا می کنید در اشخاص دیگر وجود ندارد و آن ها چون به دیدن تصاویر آینه ای شما عادت ندارند ممکن های شما را طبیعی و شبیه خود واقعی تان می بینند.
به عنوان توصیه برای گرفتن یک عکس مطابق با تصویر آینه تان خیلی تلاش نکنید چون وقتی این عکس را گرفتید و دوستانتان آن عکس را مشاهده کردند به شما خواهند گفت: اصلا شبیه خودتان نیفتاده اید.

چرا چشم قهوه‌ای‌ها قابل اعتمادترند؟
پژوهش جدید دانشگاه چارلز در پراگ نشان داده که انسانهایی با چشمان قهوه‌ای از چشم آبی‌ها قابل اعتمادترند.
در این پژوهش تصویر 40 زن و 40 مرد چشم قهوه‌ای و چشم‌آبی برای قضاوت در مورد میزان قابل اعتماد بودن، جذابیت و تسلط آنها در برابر شرکت‌کنندگان قرار گرفت که نتایج نشان داد از نظر شرکت‌کنندگان افراد چشم‌قهوه‌ای قابل اعتمادترند.
این در حالیست که هنگام نشان دادن تصاویر همان افراد چشم‌قهوه‌ای که رنگ چشمانشان این بار بصورت مصنوعی، آبی شده بود، شرکت‌کنندگان میزان قابل اعتماد بودن آنها را برابر تشخیص دادند.
این پژوهش نشان داده که کلید قابل اعتماد بودن در ویژگی‌های مشترک چهره افراد دارای چشم قهوه‌ای بوده و ارتباطی به رنگ چشم آنها ندارد.
برای مثال مردان دارای چشم قهوه‌ای از چهره‌های گردتر و چانه وسیعتر، دهان عریض‌تر با گوشه‌های رو به بالا، چشمان بزرگتر و ابروهای نزدیک به هم برخوردارند که مردانه‌تر و از این رو قابل اطمینان‌تر محسوب می‌شوند.
در مقابل، مردان دارای چشمان آبی بیشتر از ویژگیهای صوری مانند چشمان کوچکتر و دهانی با گوشه‌های رو به پایین برخوردارند که ظاهری حیله‌گر به آنها می‌دهد.
زنان دارای چشمان قهوه‌ای نیز مورد اعتماد بیشتری نسبت به چشم‌آبی‌های جنس خود بودند اما تفاوت آنها به چشمگیری مردان نبود.
این پژوهش که در مجله PLOS ONE منتشر شده، چنین نتیجه‌گیری کرده که اگرچه چهره‌هایی با چشم قهوه‌ای از قضاوت خوش‌بینانه‌تر مخاطب، در مقایسه با چشم آبی‌ها برخوردارند، بخودی خود این رنگ چشم نیست که باعث برداشت قابل اعتماد بودن آنها شده، بلکه ویژگیهای صوری است که در این افراد بیشتر دیده می‌شود.

چرا ابرها سقوط نمی‌کنند!؟
منظره شگفت‌انگیزی است دیدن آسمانی که در زمینه آبی آن، ابرهای سپید به آرامی در حال حرکتند بخصوص اگر ابرهای پنبه‌ای کومولوس باشند که مثل یک کپه پنبه غول پیکر در حال سفر طولانی هوایی خود هستند؛ اما تا حالا فکر کرده‌اید ابرها چطور آن بالا شناور باقی می‌مانند؟
لطفا پیش از این که حالت صورت‌تان را به حالت معروف عاقل اندر سفیه تغییر دهید چند جمله بعدی را نیز بخوانید.
من هم می‌دانم تا حالا کسی ندیده است که یک تکه ابر یکدفعه سقوط کند و با صدای بلندی به زمین بخورد. به نظر شما کدام گزینه عجیب‌تر است؛ این که ابر به زمین بخورد یا نخورد؟
همه ما می‌دانیم آب سنگین‌تر از هواست و باز هم بدیهی است ابر از قطرات ریز آب تشکیل شده است. پس چرا نمی‌افتد پایین؟
اگر هنوز هم شک دارید که دیدن یک ابر شناور در آسمان عجیب است، در نظر بگیرید هر قطعه ابر کوچک حدود 550 تن وزن دارد، یعنی تقریبا معادل وزن 100 راس فیل بالغ. یعنی اگر شما یک روز صبح از خانه خارج شوید و ببینید 100 فیل در هوا در حال شنا هستند، تعجب نمی‌کنید؟
اما اگر چگالی آب بیشتر از هواست و هر تکه ابر هم اندازه یک گله 100 تایی فیل جرم دارد و گرانش زمین هم سر جایش باقی است، پس چرا ابرها سقوط نمی‌کنند؟
واقعیت این است که ابرها سقوط می‌کردند اگر همه ذرات تشکیل‌دهنده آن به هم متصل بودند. ابرها از قطرات بسیار کوچک آب تشکیل شده‌اند.
ابعاد هر یک از این ذرات قطری معادل یک تا 100 میکرون دارند. هر توده ابر از ذرات جداگانه‌ای در این ابعاد ساخته شده است به طور میانگین در هر یک سی‌سی حجم ابر می‌توان چند صد ذره کوچک پیدا کرد.
در واقع بین هر دو ذره فاصله بزرگی حدود یک ملی‌متر فاصله وجود دارد. این یک میلی‌متر چیزی حدود 100 برابر قطر ذرات است و در عمل می‌بینیم بسیاری از این ذرات در جریان حرکت توده ابر حتی به هم نزدیک هم نمی‌شوند و برخوردی با هم ندارند.
اگرچه جرم کل ابر بسیار عظیم است، اما جرم تک‌تک ذرات سازنده آن بسیار پایین و ناچیز بوده به طوری که باید اثر جریانات هوایی و مقاومت هوا را روی آن محاسبه کرد.
به طور کلی جریانات هوایی که به دلیل گرمای سطح زمین از پایین به بالا جریان دارد کمک می‌کند تا تک‌تک این قطرات و در نتیجه کل ابر ساعت‌ها به حرکت در آسمان ادامه دهد.
این ذرات تشکیل‌دهنده ابر بر جریان هوایی شناور می‌مانند و به این ترتیب کل ابر از سقوط باز می‌ماند. البته می‌توان این توضیح را دقیق‌تر هم کرد. با کوچک شدن قطر ذرات، میزان درگیری آن با محیط اطرافش بیشتر می‌شود.
نیرویی که لازم است تا یک کره کوچک را در محیطی فشرده (در این مورد هوا)‌ حرکت دهد، طبق قانونی به نام استوکس محاسبه می‌شود.
با کمک این نیرو می‌توان سرعت حدی سقوط این ذرات را حساب کرد، این سرعت با توجه به قطر ذرات آنقدر کم است که بیشتر از 2 سال طول خواهد کشید تا یک متر سقوط کند.
معلوم است که عمر هیچ ابری به این حد نمی‌رسد و پیش از رسیدن به این نقطه ابر دگرگون شده است.
به این ترتیب ابر تنها زمانی سقوط خواهد کرد که محیط فشرده‌تر و قطرات با هم ترکیب شده و ذره‌های بزرگ‌تری تشکیل ‌دهند که بر اثر افزایش قطر، سرعت حدی سقوطشان افزایش یافته و به شکل باران به زمین سقوط ‌کنند.
اگر فیل‌‌ها هم می‌توانستند اجزای بدنشان را از هم جدا کنند آنها هم می‌توانستند در هوا شناور باقی بمانند.